En dan ben je weer thuis

Hier zit ik dan. In een lange broek, laarzen aan en een dik vest. Jemig wat is het koud hier zeg! Toch wel een flinke overgang. En ook het tijdsverschil is nog erg wennen. Gisteravond zaten we met z'n allen om 2 uur 's nachts nog klaar wakker beneden :p Om half 4 vannacht werd ik dan eindelijk een klein beetje moe. Gelukkig ben ik deze week nog vrij, hopelijk gaat het maandag dan weer wat beter.

Nu eerst nog even een verslag over de laatste dagen van de vakantie.

Zaterdagochtend zouden we dan de wandeling in Bryce gaan doen. We wilden graag de lange wandeling gaan doen van 3 uur. Echter toen we 5 sec aan de wandeling begonnen waren, merkten we dat we die hele wandeling nóóit binnen 3 uur zou kunnen doen. Het was nl spiegeltje glad. Mijn reactie was teruggaan die warme auto in. Maar daar dachten m'n ouders anders over. Dus toch maar de achtervolging ingezet en glibberend en glijdend de wandeling naar beneden voortgezet. Dit was absoluut geen succes. Op een bepaald punt heb ik het maar opgegeven en ben op m'n kont glijdend naar beneden gegaan :p Een jongen achter mij vond blijkbaar dat dat dé tactiek was en ging ook zittend :P Gelukkig konden we daarna ook voor de korte versie van de route kiezen. Dit hebben we dan ook gedaan en na 2 uur glibberen kwamen we dan toch weer bij de auto aan. Leuk, zo'n wandeling :P

Hierna maar snel door naar Kanab, naar het grootste dierenasiel van Amerika: Best Friends. Hier hebben we een tour van 1,5 uur gedaan. Deze tijd hadden we ook echt wel nodig, want jemig wat is dat groot zeg! Ze hebben tientallen gebouwen, waar de dieren het echt super hebben. Elke dag hebben ze zo'n 1700 dieren daar zitten. Van honden en katten tot biggen en vogels en paarden. Echt van alles loopt daar. Verder hebben ze er ook nog 4 fulltime dierenartsen in dienst en zelf een eigen kliniek gebouwd met alles erop en eraan. Het meest indrukwekkende was toch wel de dierenbegraafplaats, waar zo'n 5000 dieren begraven liggen. Dit zag er allemaal super mooi uit!

Na Kanab zijn we de volgende ochtend naar de Grand Canyon gereden. Deze route was heel erg mooi. Onderweg reden we door een indianen reservaat. Grappig om dat een keer te zien.
's Middags kwamen we in de Grand Canyon aan en hebben we daar de auto route gereden. Hierbij stap je op een aantal View Points uit en heb je mooie uitzichten.

De volgende ochtend wilden we een wandeling door de Grand Canyon maken. Maar toen we 's ochtends wakker werden kon je hoogstens 100 meter voor je uit kijken. Het was ontzettend mistig. Het had dus geen zin om de Canyon in te gaan, dus hebben we besloten om maar richting Las Vegas te gaan.
Ik had nog een brochure gezien over een echte wild-west-buitenrit door de bergen van Las Vegas (ja ja, Las Vegas is meer dan gokkasten :p). En aangezien we nu een dag meer in Vegas hadden, heb ik een rit geboekt. We moesten 5 uur rijden om daar te komen en we hadden nog 4,5 uur de tijd. Makkelijk te doen dus :p Papa met een snelheid van wel 121 km per uur over de highway (wat super snel is voor Amerika) :P En toen kwamen we gewoon een uur te vroeg in Vegas aan. Daarna snel omgekleed en toen op naar de ranch. Daar aangekomen was er een trailer, een buitenbak en veel paarden die vastgeknoopt stonden aan de trailer. That's it. Om 14.30 zou ik eerst een half uur een les krijgen, waarna we om 15.00 uur zouden vertrekken voor een 2 uur durende Sunset-rit. Om 15.10 kwam eindelijk onze begeleider eraan. Ondertussen waren de meeste paarden al meegenomen voor het kinderfeestje wat daar gehouden werd. Er stonden nog 2 paarden aan de trailer geknoopt en we waren met 4 mensen. Op dit punt begonnen de twijfels wel een beetje toe te slaan. Bij wat voor een bedrijf had ik in godsnaam een rit geboekt??! De andere 2 meisjes werden op de 2 grote paarden gezet en daar kwam om de hoek mijn paard aan, of nja, een pony. Natúúrlijk werd ik weer op het kleinste paardje gezet :P Maar ja, het ging nog, dus wij op weg. Na 10 meter begon mijn paardje kreupel te lopen, heb ik weer. Dus ik dit aangegeven; het was normaal, paardje was net geopereerd en zou in het begin wat stijf zijn. Dus nja, toch maar verder gegaan. Wat een fantastische wild-west-rit door de bergen zou moeten worden werd een staprit van 2 uur over grindpaden door de wijken met een paard wat steeds kreupeler werd... Wat een fiasco zeg! Na een tijd werd het paard zo kreupel dat ik ben afgestapt en ik wilde verder gaan lopen. Dat liet de begeleider niet toe dus moest ik maar op haar paard. Dit paard was net nieuw en dus nog niet zo gewend aan alles. Toen ik opstapte zakte het zadel helemaal naar de linkerkant van het paard, waardoor ik op de blote rug van het paard zat met een zadel onder m'n linkerbeen. En de begeleidster maar roepen dat ik dat zadel weer recht moest leggen. Hoe, in godsnaam, moet ik dat doen op een paard wat als een malle rondjes aan het rennen is. (ow ja, dit bedrijf deed niet aan caps voor mensen die ouder waren dan 17 jaar). Daar zit je dan, op een paard wat net nieuw is, zonder zadel, in het donker, zonder cap. Gelukkig toch nog veilig teruggekomen. Maar ik heb nog nooit in mijn leven zo'n teleurstellende rit meegemaakt. 2 uur stappen is zelfs in Las Vegas super saai :P

Na dit fiasco naar ons hotel gegaan, waar we alle koffers ed goed hebben ingepakt voor de terugreis. De volgende dag hadden we nog tot ongeveer 5 uur de tijd om wat te gaan doen, dus zijn we naar de Hooverdam gegaan. Hier hebben we ons tot 's middags vermaakt en toen zijn we naar het vliegveld gegaan. Op naar huis...

En daar eindigd dit avontuur dan. Al die maanden een stage zoeken, visum regelen, de 2 dagen voorpret en de stage zelf... zo voorbij.

Het was echt een onvergetelijk avontuur en ik zou het allemaal zo weer doen! Ik weet zeker dat ik ooit (hopelijk zeer snel :P) weer terugga naar Amerika :)

Bedankt allemaal voor de leuke berichten en het lezen van mijn lange l*lverhalen :P!

Xxx